برگردان: مسلم کیانی–چهارمحال ­وبختیاری

درختان خمیده در مِه بی‌جنبش
به مویه­ ی پرنده­ ی بی‌موطن گوش می­ سپارند
در گذر هراسان از جاده­ ی خاکی
دشت مرتفع دوردست
دیگرنیست
 بوته‌زارها و سنگ­ ها در مهاجرتند.
در میان باغ متروک
چشمه به درون خاک‌ رس برگشته.
هیچ ترکه ­ی علفی نمی­ جنبد
اما سخنی
سربسته گفته می­ شود
پشت پرچین
آن­ جا که بویِ پراکنده و نمور آتشی خاموش درنگ می­ کند.
به راستی این شفق است که می ­درخشد
در میان مِهی که غلیظ ­تر می­ شود
و تیزی داس­ های ِ رها شده روی مرغزار تاریک.
با این حال،
من
چابک، قدم می­ زنم
زیر مویه­ ی خفه­ ی آن پرنده،
و زنجیره ­ی درختان
همراهیم می­ کند.